اي باده نوشين ، نگشائي دل ما را
مشكل ، كه كسي چاره كند مشكل ما را

هرچند كه موري به كم آزاري ما نيست
آزار دهد ، هر كه تواند دل ما را

هر خنده ما، شمع صفت مايه اشكي است
 با گريه سرشتند تو گوئي گل ما را

پروانه پر سوخته را، بيم شرر نيست
از برق چه انديشه بود حاصل ما را ؟

از سينه برانگيز رهي ، شعلهُ آهي
شايد كه شبي گرم كني محفلُ ما را

                            رهی معیری